پیش‌بینی بهزیستی روان‌شناختی براساس همدلی و خود-دلسوزی در پرستاران

مقدمه: پرستاران شاغل در بخش‌های مختلف بیمارستان به دلیل شرایط سخت کاری بیشتر در معرض مشکلات بهداشت روان قرار دارند، بنابراین شناسایی متغیرهای کمک کننده برای بهزیستی روانی الزامی است. هدف: این پژوهش با هدف پیش‌بینی بهزیستی روان‌شناختی براساس همدلی و خود-دلسوزی در پرستاران در سال 1395انجام شد. مواد و روش‌ها: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پرستارانی بودند که در بیمارستان دولتی بوکان مشغول به کار هستند(318=N). حجم نمونه شامل 200 پرستار (110 زن و 90 مرد) بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‌ی همدلی داویس (1983)، خود دلسوزی نف (2003) و بهزیستی روان‌شناختی ریف (1980) بود. میزان آلفای کرونباخ برای اعتبار بخشی ابزار به‌ترتیب (0/75، 0/81 و 0/71) بود. روش تجزیه و تحلیل داده‌ها ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام بود. داده‌های در نرم افزار SPSS نسخه 24 تجزیه و تحلیل شدند.   یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین همدلی و خود-دلسوزی با بهزیستی روان‌شناختی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد(01/0≥P). نتایج رگرسیون نشان داد که همدلی با ضریب بتای (0/56) بیشتر از خود-دلسوزی با ضریب بتای(0/49) بر روی بهزیستی روان‌شناختی پرستاران اثر دارد. همچنین از بین مؤلفه‌های همدلی دغدغه همدلانه با ضریب بتای (0/40) بیشترین و از بین مؤلفه‌های خود-دلسوزی احساس مشترک انسانی در مقابل انزوا با ضریب بتای (0/42) بیشترین تأثیر را بر بهزیستی روان‌شناختی داشته‌اند. نتیجه‌‌گیری: تقویت میزان همدلی و خود-دلسوزی در پرستاران در حین آموزش و کار توسط سرپرستاران ضروری است و تأثیر مثبتی بر افزایش بهزیستی روانی آنها دارد.